Monday, February 15, 2010

Russia gives 3 coptors to Ahmad Shah Masoud
By M.T.ALAM
The Frontier Post, August 17,1998
PESHAWAR - In a bid to halt the Taliban advances towards the retreating Northern Alliance strongholds the Russian Federation is reported to have provided three military cargo helicopters to Ahmad Shah Masud last Thursday. The delivery of three M-35 version Russian helicopters took place after a meeting which was held ten days ago in Tashkent, the capital of Uzbekistan. It was reportedly attended by Uzbekistan, President Islam Karimov, Deputy Prime Minister of Russian Federation and the Chief of Staff of the Russian Army. This important meeting was followed by another one which was held at the Kolab airbase of Tajikistan. Besides, the top Russian officials, the meeting was also attended by the representatives of Central Asian republics. Dr.Abdur Rehman, a close aide to Masud and Muhammad Yunus Qanooni, a former Interior Minister in former Afghan President Burhanuddin Rabbani's cabinet, also attended the meeting.
A Peshawar-based Sahaar News Agency of Afghanistan reported that the Russian Federation promised to deliver 8 helicopters-four M-35 and four M-24-to Masud for prompt supply of arms and ammunition and carrying out military operations in Taliban occupied territories. Of the eight, four M-35 version Russian-made cargo helicopters were received by Masud in Punjsher Valley on last Thursday whereas the remaining four of M-24 version coptors are to be delivered in the next two or three days. The M-24 are gunship helicopters and can be used for carrying out military operations. The Russian Federation may double this number i.e 16 helicopters, if demand arises due to Taliban advances, the Sahaar News Agency reported while quoting a Northern Alliance source. It is to be mentioned here that Masud reportedly has 7 helicopters in his air fleet. Two coptors are in his personal use whereas five are with the allies of Masud in Parvan, Kapisa and Badkhshan provinces. These coptors of Masud's air fleet are also actively taking part in providing reinforcement to his allies who have been waging a war against Taliban in the hilly areas of eastern provinces of Afghanistan such as Kunar, Leghman and Ningharhar. The Russian authorities had also provided four helicopters to Masud some time ago when a severe earthquake hit the northern Afghanistan. Though these helicopters were given under humanitarian aid cover, they could be used for military cargo purpose also.
The Kolab airbase of Tajikistan from where the delivery of four M-35 coptors was made is in the operational use of Masud since long, Afghan sources in Peshawar claimed.






h t t p : / / w w w . r a w a . o r g

cia په پنجشېر کې، شپاړسمه برخه،( له استادسياف سره ليدنه او مرسته)

cia په پنجشېر کې، شپاړسمه برخه،( له استادسياف سره ليدنه او مرسته)

شپاړسم څپرکی

په دره کې زموږ ددريمې ورځې له غرمې څخه لږ وړاندې، بک د هوايي ډګر له سېمې راغی او خبر يې راکړ چې د چورلکې لکۍ ته يې د راجستر نمبر ورليکلی دی، هغه خوښ ؤ او له ما يې وغوښتل چې له غرمې وروسته له چورلکې سره د انځور د اخيستلو په موخه ټول ګروپ هوايي ډګر ته بوزو، د ريک په باور دا ښه نظر ؤ، موږ له غرمې لږ وروسته هوايي ډګرته زموږ له افغان پيلوټ نصير سره يو ځای د انځور د اخيستلو په موخه ورغلو.

هو ښه نظر ؤ، او په راتلونکي کې به انځور ارزښتمن ثابت شي خو دا ټول يو څه افراط ښکاريده، د راجسټر نمبر مې تر سترګو شو، په شنه پس منظر باندې په غټو تور رنګه حروفو باندې (د سپټمبر د يوولسمې نېټې وروسته لومړنی ګروپ.ژ) ۹-۱۱-۰۱ ليکل شوي وو. مخ مې راواړوه، ګروپ ته مې وروکتل، د ټولو خوښ شوی و او موسکي وو.

موږ د چورلکې تر لکۍ لاندې په دوه لنډيو کتارونو کې راغونډ او پداسې وخت کې مو چې نصير څلور يا پنځه انځورونه واخيستل، موسکا کوله.

دا دی موږ دلته يو، د سي ای اې افسران ؤ او په افغانستان کې د ۹/۱۱ څخه يوازې اوولس ورځې وروسته لومړني امريکايان وو، زموږ په مخونو موسکا دا حقيقت چې موږ ټول په سيمه کې د شته والي له امله خوښ وؤ،ثابتاوۀ .

دهغې ورځې په ماسپښين زموږ څارګره حجره هم ښه پرمخ روانه وه، په دې اړوند د کرېس او سټان د هڅو او د حافظ او ممتاز غوره همکاري د مننې وړ دي، وروسته يادو شويو کسانو( حافظ او ممتاز.ژ) د شمالي ټلوالې د ځواکونو په واسطه د ډيرو راغونډ شويو مالوماتو له جملې څخه د ښو او مهمو مالوماتو په را جلا کولو کې د يادونې وړ توان درلود.

د لومړيو کرښو په اوږدو كې له هغو نقطو څخه چې د شمالي ټلوالې لخوا ساتل کيدلې، د طالبانو د مخابرو خبرې راټوليدلې، بيا يې په تفصيل سره ليکل كېدې او حجرې ( استخباراتي ډلې ته.ژ) ته ليږل کيدلې، نوموړو نقاطو د طالبانود ځواکونود جګړې د ډګر خوځښت څارنه او مشاهده هم راليږله.

موږ هره ورځ له انساني منابعو څخه چې د طالبانو له موقعيتونو څخه تيريدل ، هم راپورونه تر لاسه کول. دغه منابع خويا د طالبانو سرتيري وو چې د شمالي ټلوالې لخوا خپل شوي وو او يا خو هغه ملکي خلک وو چې د شمالي ټلوالې د کرښو د ننه اوسيدل او د طالبانو د کرښوها خوا يې ملګري او کورنۍ غړي درلودل او د مالوماتو د راغونډولو لپاره يې د دښمن له کرښو څخه د تيريدلو خطر پر ځان مانه.

کريس د حافظ او د شمالي ټلوالې له ځوان عمره افسرانو سره د کار د ښه کيفيت او بشپړوالي په خاطر له نږدې کار کاوه.

د يوې مياشتې په موده کې د سپټمبرد ۲۷ څخه د ۲۶ اکتوبر پورې زموږ ګروپ دله څلورو سوؤ څخه زيات څارګره راپورونه تهيه کړل او زيات يې د ګډې استخباراتي ډلې له برکته ترلاسه شول.

د نوموړو استخباراتي راپورونو له برکته د امريکا پوځ د القاعده او د طالبانو موقيعتونه په ښه درستوالي سره ويشتلای او د بمبارۍ په سيمه کې يې زيات مالي زيان را کمولی شو.دا ټولې ښه لاسته راوړنې وې ،په ځانګړي ډول ترهغو شرايطو لاندې چې موږ کار کاوه او د هغې دماغي فشار اود زيات خطر سره سره چې موږ ته هره ورځ متوجه وؤ.

کريس، سټان او د هغوی افغان همکاران بايد په هغه څه باندې چې لاس ته يې راوړي و، زيات وياړلي وای .

د مازديګر پر مهال مو له انجينر عارف سره لنډه ليدنه وکړه اوهغه د کابل له لومړۍ کرښې څخه د GPS د سروې د پيل کولو لپاره د راتلونکې ورځ د ترتيباتو تصديق وکړ،هغه وويل چې جنرال فهيم د ګروپ پر کوچينوالي باندې ټينګار وکړ ترڅو د امنيتي پيښو مخنيوی وشي ،د شمالي ټلوالې لومړۍ کرښې د طالبانو کرښو ته دومره نږدې وې چې له دواړو خواؤ څخه خوځښت په سترګو ليدل کيده او دا يو جدي مشکل ؤ.

وروسته خبر شو چې د ايران د انقلابي قول اردو د ګارد IRGC دوه ناظرين له شمالي ټلوالې سره په لومړۍ کرښه باندې په دنده ګومارل شوي وو او فهيم له دې امله انديښمن ؤ چې بايد ايرانيان د امريکايانو له شتون څخه خبر نه شي، لږ تر لږه د ماموريت په دغه پړاؤ کې خو بايد خبر نه شي!

د GPS د سروې لپاره سټان ښکاره انتخاب ؤ، هغه د GPS ماهر ؤ او په تاشکند کې يې د انتظار پرمهال ټول ګروپ د GPS د کارولو لپاره روزلی ؤ، ميوري هم له سټان سره د کارو کولو لپاره وټاکل شو،هغه د SEAL( يو ډول ځانګړی ځواک.ژ) د ځواک سره په کلونو ساحوي تجربه درلودله،ريک د ګروپ رهبري په غاړه واخيسته، هغه هم په افريقا او بوزنيا کې د GPS د کارولو ښه تجربه لرله،عارف وويل چې په دغه مهمه هڅه کې به جنرال بسم الله خان د ريک له ګروپ سره ځانګړى کار وکړي،ممتاز به له ګروپ سره يو ځای وي څو ژباړه ترسره کړي .

کريس له استاد سياف سره مستقيمې مخابروي اړيكې نيولې وې او هغه زموږ سره ليدنې ته ليواله ؤ. عارف ددغه خبرپه اوريدلو خوښ نه ؤ خو ويې ويل چې هغه به حافظ او يو موټر چلونکی زموږ د بدرګې لپاره په دنده وګوماري.

سياف په يوه کلي کې چې ګل بهار( د پسرلي ګل) نوميده او د پنجشير له درې څخه لږ وتلی او د شمالي په اوارو سيمو موقعيت لري، اوسيده.

دا هغه سړک ؤ، چې د GPS ګروپ به هم پرې سفر کاوه خو هغوی د پنجشېر له درې څخه بهرد شمالي اوارو سيمو ته په رسيدلو سره ښۍ غاړې جبل سراج ته ور ګرځيدل، دا هغه کليواله سيمه وه چيرې چې د جنرال بسم الله خان قرارګا وه،راتلونکې ورځ د GPS دری کسيزه ګروپ له سپيدې چاود سره سم له کلا څخه روان شول، زما له شتون پرته ګروپ ته ددغه ماموريت لپاره د تګ اجازه راته اسانه نه وه، خو زموږ ګروپ هم کوچنی و او د ګروپ هر غړي جلا ځواکمنتيا لرله.

په ګروپ کې زه او کريس د خپلو افغاني کوربنو سره د سياسي موضوعاتو د بحث لپاره وړ کسان وو، زه او کريس له سياف سره د ليدنې لپاره له دوی څخه يو ساعت وروسته له کلا ووتلو.

د درې ښکتنۍ برخې ته د سفر لپاره د تياري نيولو پر مهال پوه شوم چې موږ د سفر پر مهال د مسعود له قبر څخه هم تيريږو،ما له حافظ وغوښتل چې د مسعود له قبر سره ودريږو څو موږ قوماندان ته خپل احترامات وړاندې کړو.

حافظ زما دغه غوښتنې يو څه حيران کړ، هغه ما ته د څو شيبو لپاره په غور سره راوکتل څو زما جديت مالوم کړي، بيا موسکی شو او سر يې د هوکړې په ډول وښوراوۀ، په داسې وخت کې چې موټروان د چمتووالي اشاره وکړه، حافظ وويل چې هغه د قوماندان يو کېسټ لري چې دی ورته زيات غوږ نيسي.

موږ د جمپونو او له دوړو ډک سړک ته ورودانګل او د مسعود غږ په موټر کې انګازې پيل کړې، هغه په روڼ او درانه غږ په دري ژبه غږيده، پداسې يو لړزونکي اهنګ سره چې اوريدونکى يې له ځان سره ساته.

حافظ شخ ناست ؤ( دومره شخ ، څومره چې جمپونو اجازه ورکوله) او زه پوهيدم چې هغه پخواني وختونه او له مسعود سره يې د خپل ځان خاطرې وريادولې.

زموږ په رخت پټ شوي جيپ موټرله دې وړاندې ښې ورځې ليدلې وې، او اوس مهال په سختي کې ؤ، کله چې موږ د لومړي ځل لپاره افغانستان ته راغلو موږ فکر کاوه چې د چورلکې له ډګرڅخه لنډ سفر له سختيو ډک ؤ خو په هغه سهار د درې ښکتنۍ برخې ته د پنځه ديرش ميله اوږد او ظالم سفر په پرتله هېڅ هم نه ؤ.

سړک په ټولو برخو له يوې نرۍ لارې څخه زيات پراخوالی نه لري، د پخواني پاخه سړک حتی پاتې شونې هم نشته، اصلي سړک د زغره والو ګاډو په واسطه مات، د بمونو، توپونو او درنو مځکنيوماينونو په واسطه الوتلی، د مځکې د ښويدلو له امله ړنګ او د شل کلنې بدبختۍ له امله ژوندی ورک شوی دی. ستر غارونه يې لرل اوپه زياتو ځايونو کې يې کندې درلودې .سړک دومره وچ ؤ چې پر مخ يې پرتې دوړې نږدې يواينچ پنډوالی درلود او د موټر په شااوخوا به تاويدلې او څنګ ته د منظرې ليدل به يې ناشوني كول او که زموږ په تعقيب کوم بېړا او ساده راروان وي، په اطمنان سره يې هغه ړنداوۀ .

سړک د پنجشېر د سيند له لويديځې غاړې سره تيريده او د غونډيو په هغه بېخ کې چې د درې لويديځ ديوال يې جوړاوه، تير شوی ؤ،په ځينو ځايونو کې ارتفاع د سيند برابره وه خو په نورو ځايونو کې تر شپږ سوه فوټو پورې رسيده، د سړک کتنه او څارنه نه کيږي پرته له څو زړو سپين ږيرواو د هغوی ځوانو لمسيو څخه چې دسړک ترغاړې په سيورېو کې به له يوې کندې سره جوخت ولاړ وو، کله به چې موټر ورنږدې شو نو دوی به يوه يا دوې بېلچې خاورې په سړك كې كندې ته ورواچولې بيا به يې بيلچه په لاس کې ونيوله ، سر به يې په دې هيله چې موټروان به موټر دومره کرار کړي چې پکې شته مسافرين به ددوی د کار په مقابل کې د بې قدره پيسو څو واحده ورواچوي، يو څه ټيټ کړ.

دسفر پر مهال مو سرونه د چت اوکړکيو سره لګيدل او ګونډې به مو له ډاش بورډ او يا دمخكينيوسيټونو له شا سره لګيدلې،په سړك كې به ځينې کندې دومره لويې وې چې هرڅومره به مو لاستى ټينګ نيولى ؤبيابه موهم ټيټکۍ(زنګنونه) شخې او يابيابه مو لدې بد تر د ملا شمز ۍ شخه شوه.

له دې زياته وارخطايي خو په هغه وخت کې وه چې مقابل لوري موټر سره د به د سړک په نری او د سيند څخه په هسکه غاړه مخامخ شوؤ،داسې ښکاريدله چې نا ليکل شوی شفر چې کوم موټر بايد د غونډۍ لوري ديوال ته ودريږي او مخامخ موټر ته د تيريدلو ځای ورکړي، شته والی درلود،زه په هغه وخت کې چې زموږ موټر د غر ډډې ته دريدلای، نه خپه کيدلم خو زيات وخت به زموږ موټر چلوونکي د سړک بهرنۍ غاړې ته په داسې حال کې چې ټايرونه به يې په سلګونه فوټه هسک پاڼ څخه په يوه اينچه واټن کې ؤ، دريده.

ګرېنډ کانين( ژوره تړانګه چې د متحده ايالاتو په اريزونا ايالت کې موقعيت لري.ژ) ته په لومړي ځل په کچر باندې تلل پدغه خطرناکه سړک باندې له سفر سره پرتله کيدلی شي،موږ دغه دوه ساعته سفر چې ما ښه باور درلود چې د طالب دښمن په ډزو کې نه بلکې په ترافيکي حادثه کې به يا ټپي او يا وژل کيږو، پای ته ورساوۀ .

نږدې شل ميله د درې په ښکتنۍ برخه کې د دواړو لوريوله غونډيو سره غزيږي او د سيند اوارې سيمې په يوه لوی V شکل باندې پراخيږي.

د سيند د کږليچي په غيږ کې يو په زړه پورې کلی پروت ؤچې زموږ پر وړاندې سيمه يې په شنو ونو پټوله،د درې په لنډو د غونډيو يوه لړۍ وه چې له ښي لوري څخه ګڅ لوري ته غزيده او د کلي بريدونه يې ټاکل، خو زموږ سړک د غونډيومخکنۍ څنډې ته لومړی ښي او بيا ګڅ لوري ته تاويدۀ .

د قوماندان کېسټ څو ميله وړاندې پای ته رسيدلې و او حافظ تر دې مهاله چوپ ناست ؤ،هغه راوګرځيد او ويې ويل: وړاندې د غونډۍ پرسرد قوماندان قبر موقعيت لري،له وروستي سيټ څخه موږ ورټيټ شوو څو له ښيښې څخه د غونډيو لړۍ ته ځير ځير وروګورو، د وروستنۍ غونډی پرسر باندې د نوې ودانۍ کار روان او د غونډۍ دسر زياته اواره سيمه يې را لاندې کړې وه .

د اوارې سيمې په يوې خوا باندې يو شمير موټر ولاړ وو او ترشنۀ اسمان لاندې شنۀ بيرغونه رپيدل چې د شهيد د قبر نښه وه، حافظ وويل چې د شهيد په قبر باندې د کوچني څلي د جوړيدلو لپاره پلان روان ؤ او په نوموړې پروژه باندې کار ايله بيله اوس پيل شوی ؤ.

اوس مهال دا يو ساده قبر ؤ او خواوشا سيمه يې د روان کار له امله چټله او ککړه وه، کله چې د غونډۍ سر ته ورسيدو او دموټردوړې باد پاکې کړې، د کلي په سر او د درې په پورتنۍ برخه کې منظره بیخي زړه راښکونکې وه.

دا په دره کې له شنو ځايونو څخه ؤ، چې د غونډيو له لمنې څخه تر شاوخوا غونډيو سرونو پورې په ونو او وښو باندې شين ؤ.

د پنجشېر درې زياته برخه ډبرينه، زيږه او شاړه ښکلا لري خو دلته منظره نرمه، ارام بښونکې او شنه وه چې د مسعود د وروستنۍ ارام ګاه لپاره بهترين ځای و، حافظ زه او کريس د خټو جوړ شوي ساختمان ته چې په سر يې کلک ترپل اچولی او د لرګيو په مټو يې درولی ؤ، وربدرګه کړلو.

يوه مستطيل شکل کوټې ته چې له لمر څخه په ترپال باندې پوښل شوې وه پلې لار ورغلې ،د کوټې په منځ کې يو اوږد مستطيل ډوله د خاورو وړه غونډۍ وه چې ښكاره د مسعود قبر ؤ.

د قبر سيمې ته زموږ سره يو ځای لږ ترلږه شل افغانان چې زموږ د موټر د دريدلو پر مهال په سيمه کې ؤ، راغلل،ټول غلي ولاړ او موږ دريو ته يې راکتل.

دا چې ټولو ځير ځير راکتل يو نا اشنا او عجيبه غوندې شيبه وه خو ما ورسره مقاومت وکړ او پر ځای مې پر هغو يادونو او شيبو باندې فکر متمرکز کړ چې له مسعود سره مې تېرې کړي وې .

ما د خاورو ډمبار(قبر) ته ورکتل او باور مې نه شو کولی چۍ يو څوک دومره زورور او ځيرک دې ددغه خاورو لاندې د هميشه لپاره پروت وي، ما د صليب نښه جوړه کړله ( د عيسويانو دعا.ژ) او د څو دقيقو لپاره مې چوپتيا غوره کړله،کله چې موږ له قبر څخه را تاؤ او د لمر وړانګو لاندې ودريدو، ومې ليدل چې حافظ په ژړا دی او په خپلو غومبورو مې هم اوښکې احساس کړلې.

پروفيسور سياف هم د نېټې غلطوونکی دی ( داسې يو څوک چې دوه شيان يا دوه پيښې همزمان وبولي ولې په حقيقت کې همزمان نه وي.ژ) هغه د شوريانوپر ضد د جهاد پر مهال د مجاهدينو د اوو سترو سياسي ليډرانو له ډلې څخه ؤ، هغه په کايرو کې د الانصار له پوهنتون څخه فارغ او له دې امله چې د سعودې د وهابي سخت دريزه عقيدې سره يې نږديوالی درلود، هغۀ د سعودي له شخصي منابعو څخه مالي ملاتړ ترلاسه کاوۀ .

هغه د تعليم او دولت له ترکيب، دمذهبي عقېدې او پيسو په لرلو سره وتوانيده چې يو ځواکمن پوځ اويو شمېرپيروان ترلاسه کړي .
د فل
يپين مسلمانانو هغه ترهګره ګروپ چې په کال ۲۰۰۲ کې يې درې امريکايان يرغمل ونيول، ددغه ښه پروفيسور ددرنښت لپاره چې ما ورسره په نږدې شيبو کې د لومړي ځل لپاره پیژندل،ددۀ په نوم يانې ابو سياف ونوماوۀ، د خونړۍ خپل منځي جګړې پر مهال د ۱۹۹۲-۹۴ پورې چې د افغانستان زياته برخه يې ورانه کړله، سياف خپل اغيز او حیثيت له لاسه ورکړ اود ورپسې کلونو پرمهال هغه له صحنې څخه جلا او څنډې ته ووت .

په کال ۱۹۹۴ کې د طالبانو د پاڅون له امله سياف د مسعود له شمالي ټلوالې سره بيا يوځای شو، سره لدې چې د سياسي معادلې هومره تکړه لوبغاړی نه ؤ، خو هغه بيا هم دوه زره جنګيالي وساتل او د هغه ځواکونو د شمالي ټلوالې دلومړيوکرښو موقعيتونه چې د کابل له ختيځ څخه د جلال اباد په لوري وو، ساتل .

زه له سياف سره دليدنې لپاره ليواله وم ځکه چې هغه په کال ۱۹۹۰-۹۲ له سعودي سره د اړيکو له لارې په هغه وخت کې په پرتليزډول له ناپیژندل شوى مجاهد اسامه بن لادن سره ملګرتيا کړې وه .

بن لادن لا له پخواڅخه لويديځ ته له قهره ليونی ؤ او په هغه وخت کې يې هغه سازمان چې وروسته بيا موږ د القاعده په نوم پيژانده جوړاوه، هغه يوازې يو سعودي شتمن سړی ؤ چې غوښتل يې د مجاهدينو له عملياتو سره مالي مرسته وکړي،بن لادن هغه سړی ؤ چې پيسې يې ورکولې او جګړه يې له ليرې څنډو خوښيدله .

موږ پو هيدلو چې سياف د متحده ايالاتو ملګری نه دی، د خلیج د جګړې پرمهال هغه له متحده ايالاتو سره په جوت مخالفت ډير کلک ولاړ ؤ خو موږ هيله مند وو چې د سپټمبر له يوولسمې وروسته به هغه زموږ سره همکارۍ ته غاړه کيږدي .

د شمالي له اوارو سيمو څخه لږ مخکې د پجنشير دره په يوه تنګه خوله چې سل فوټه پراخوالی لري، بدليږي، په دغه ځای کې د درې ډډې تقريبا بيخي نېغې اود اوبو جريان د چټکتيا له امله د واورې په ډول سپين کيږي .

سړک يو موړ جوړوي ، ناڅاپه له درې بهر کيږي او د شمالي اوارې سيمې د ميلونو(کيلومټرو) په واټن پراخيږي،سړک بيا سره جلا کيږي، ګڅ ښاخی يې د جبل السراج او چاريکارو پر لوري او ښی لوری يې په همغه سهار زموږ منزل، د ګل بهار کلي ته ورتۀ .

د سياف وړوکې کلا دومره ښکلې نه وه خو له موږ سره يې ستړې مشی ګرم ؤ،تيره شپه کريس د مخابرې او بيا د سټلايټ تليفون له لارې له سياف اوددۀ له کسانو سره د ليدنې د دايرولو لپاره اړيکه نيولې وه، موږ اصلي ودانۍ او بيا د ليدنو کتنو کوټې ته په بيړه سره ور بدرګه او هلته په چوکيو کيناستلو، د لنډ خو وړ ځنډ وروسته سياف راغی.

سياف د پنځوس کلنۍ په خواشا کې ؤ، د سپينې او اوږدې ږيرې له امله هغه د ايران مرحوم آيت الله خميني ته ډېرورته ؤ، په انګليسي ژبه پوره مهارت لري او داسې ښکاري چې له ملاقات کوونکو سره په نوموړې ژبه خبرې کول ډير خوښوي .

سره له دې چې سياف د ترهګرۍ، بن لادن او د القاعده پر وړاندې په جګړه کولو کې سم شور ماشور(تبصره) وکړ،خو کله چې زموږ سره د همکارۍ د څرنګوالي پرځانګړتياوو باندې ټينګار وشو هغه په څرګندونو کې تت او بې وعدې ښکاره شو.

هغه له موږ سره هوکړه وکړه څو د بن لادن د عرب جګپوړي ايمن الظواهري په نيولو کې مرسته وکړي خو کوم ځانګړي څه تر لاسه نه شول .

هغه موږ ته زيات دغه لکچرراكاوۀ ،چې ولې بايد متحده ايالات روم ته شړل شوی پخوانی افغان پاچا، ظاهرشا هيواد ته له راتګ څخه ملاتړ ونکړي، ما سياف ته وويل چې د امريکا د متحده ايالاتو په دولت کې د ګوتو په شمير چارواکي باور لري چې پخوانی پاچا له طالبانو وروسته په افغانستان کې اوږد مهاله اغيزه لرلی شي خوپاچا ښايي چې د طالبانوله ماتې وروسته په سملاسي ثبات رامنځته کولو کې يو څه مثبته اغيزه ولري .

د ليدنې د پای په شيبو کې ما ورته وويل غواړم چې له سياف سره يو څه مرسته وکړم څو د راتلونکې جګړې لپاره خپل ځواکونه چمتو او زموږ منګولو ته د القاعده د ليډرانو په راوستلو کې مرسته وکړي ، ما له خپل وړوکي بکس څخه د ۱۰۰،۰۰۰ بنډل راواخيست او د ميزه په ها خوا، سياف ته مې وروسپارلې او هغه هم د طبيعي خوی په اساس بنډل ورواخېست.

د هغه پيسو د ورکړې په برعکس چې ما شمالي ټلوالې ته موورکړې وې، د دغو پيسو بنډل مې په اصلي سپين پلاستيک کې پريښود څو سياف يې په خپله وويني!

سياف د پيسو بنډل ورواخېست او يو څو شيبې يې په حيرانتيا سره وروکتل او په هغه څه چې يې په لاس کې نيولي ؤ، باور نشو کولی.

بيا يې سترګې سره پراخې شولې او د خپل چاق سياسي مشاور په لوري وروګرځيده، هغه د پيسو بنډل داسې لکه ګرم کچالو يې چې په لاس کې وي، د نوموړي سړي غيږي ته وروغورځاوۀ .

سياف ما ته راوکتل، سترګې يې سره تنګې شولې او ويې ويل : دا لومړی ځل دی چې تراوسه له چا څخه په نېغ ډول پيسې اخلم، هغه سر وښوراوۀ، داسې لکه څوک چې غوليدلی وي، ما ته يې په پام سره راکتل او په شونډو يې موسکا خوره وه.

موږ پاڅيدو او له متحده ايالاتو سره د مرستې له امله مې له هغه څخه مننه وکړه او لاسونه مو سره ورکړل، کريس د هغه له سياسي مشاور سره د يوې دقيقې لپاره پاتې شو څو په راتلونکي کې د اړيکو نيولو ترتيبات ورسره وڅېړي او له هغې وروسته مو کلا ته د راګرځيدلو دوه ساعته سفر پيل کړ،له دردوونکي سفر سره سره مې په لاره ډير ځله له ځان سره وخندل!

How the CIA supports and supplies the anti-Soviet guerrillas

Time Magazine, Jun. 11, 1984

Caravans on Moonless Nights

How the CIA supports and supplies the anti-Soviet guerrillas

By Pico Iver. Reported by Dean Brelis/Karachi, With reporting by Dean Brelis

The Soviet army's seventh and most punishing assault on Afghanistan's Panjshir Valley this spring was in many respects an exercise in frustration. Moscow was determined to bring down Ahmad Shah Massoud, 30, a resourceful leader of the mujahedin, who have been defying the Soviets ever since they invaded the country in 1979. But only five days before the beginning of the Soviet operation, code-named Goodbye Massoud, the mujahedin commander suddenly slipped away from his headquarters and went into hiding. The following week the Soviets claimed Massoud was dead. Within hours, the rebel leader's voice crackled over the Soviet army's secret radio network, accurately describing the weather, the Soviet positions and their casualties that day. Meanwhile, in whatever direction Soviet tanks turned, they ran across rebel-laid land mines. According to Western diplomats in the Afghan capital of Kabul, casualties were so high that gravediggers at the local cemetery worked overtime to bury up to 40 soldiers a day.

Three weeks before the Soviet tanks began to roll, American spy satellites detected movements that allowed agents to warn the rebels of the impending attack. Massoud's radio performance was made possible by the use of more than 40 CIA-supplied portable transmitters. In response to a specific request from Massoud, the CIA also arranged to send hundreds of land mines by plane, ship, truck, camel and pony across three continents and through several intermediaries, so that they got into rebel hands just before Goodbye Massoud began. The thwarting of Goodbye Massoud was the most recent, and perhaps the most daring, success of the CIA's operation to assist the embattled guerrillas.

The Washington Post, February 23, 2004

The mujahedin had some special help that enabled them to resist the formidable assault so well. Three weeks before the Soviet tanks began to roll, American spy satellites detected movements that allowed agents to warn the rebels of the impending attack. Massoud's radio performance was made possible by the use of more than 40 CIA-supplied portable transmitters. In response to a specific request from Massoud, the CIA also arranged to send hundreds of land mines by plane, ship, truck, camel and pony across three continents and through several intermediaries, so that they got into rebel hands just before Goodbye Massoud began. Says a Western diplomat: "Nothing would make the Soviets happier than breaking the back of the CIA pipeline in Afghanistan."

The thwarting of Goodbye Massoud was the most recent, and perhaps the most daring, success of the CIA's operation to assist the embattled guerrillas. Like most of the world, the U.S. was outraged when the Soviets invaded Afghanistan and proceeded to transform it into a puppet state. That shock, together with widespread sympathy for the mujahedin, has not abated as Moscow has tried to consolidate its tenuous control over the nation by resorting to carpet bombing, chemical warfare and outright massacre of civilians.

So the existence of a CIA pipeline to the mujahedin has long been an open secret. President Carter's National Security Adviser, Zbigniew Brzezinski, publicly took credit for setting up the arms flow to the Afghan rebels in 1979. Shortly before his death in 1981, Egyptian President Anwar Sadat acknowledged that the U.S. was using Egypt to ship weapons to Afghanistan. During a visit to Pakistan last year, Secretary of State George Shultz went so far as to tell several thousand Afghan refugees, "You fight valiantly, and your spirit inspires the world. I want you to know that you do not fight alone. I can assure you that the United States has, does and will continue to stand with you." Sources in Asia, the Middle East and the U.S. have given TIME some details of how the aid pipeline works. Used selectively, the information sheds light on this operation without exposing individuals and organizations.

The CIA spends around $75 million a year supplying the rebels with grenades, RPG-7 rocket launchers and portable surface-to-air missiles, as well as with radio equipment and medicines. Although the guerrillas have their own stock of rifles, which they replenish with weapons captured during ambushes or taken from the Soviet dead, the CIA sends ammunition for AK-47s, together with machine guns and sophisticated snipers' rifles. Shipments of these goods arrive every few days, sometimes in the arms of messengers, but most often on caravans that travel on moonless nights to evade the powerful searchlights of low-flying Soviet helicopters. As a senior Western military attache told TIME, "Getting the material they need in to the mujahedin must be one of the most hazardous and difficult supply tasks ever undertaken in modern military history."

Massoud+Hekmatyar+Pak-Arab Masters
Massoud (2nd from left) signing agreement with Gulbuddin Hekmatyar, the most wanted criminal in
Afghanistan, in presence of their Pakistani and Arab masters.

Politically the CIA's main challenge has been to avoid Unking its operation to the government of Pakistani President Zia ul-Haq. Burdened by the inflow of more than 3 million Afghan refugees, Zia has actively tried to negotiate a settlement to the war in the face of Soviet intransigence. He has also repeatedly denied Soviet charges that his country was directly supplying the Afghan rebels in any way. Evidence to the contrary would not only compromise the talks, which are being conducted through the United Nations, but could even give the Soviets a pretext for moving into Pakistan's North-West Frontier province. "We're going to keep Zia's hands clean," CIA Director William Casey told a top aide early on. Says a senior intelligence official: "Ideally, the pipeline had to be invisible, passing through Pakistan without the Pakistanis' being aware that it was there." As a result, much of the operation is handled with the help of Saudi Arabia, which grows increasingly alarmed as Soviet airbases draw ever closer to its oilfields. The Saudis' support for the guerrillas is by no means covert; only six weeks ago, Crown Prince Abdullah encouragingly assured Afghan refugees in Pakistan, "Your struggle is a jihad [holy war] because you have taken up arms in defense of Islam. We will continue to assist you as we did in the past. We will always remain on your side."

The CIA pipeline to the guerrillas, initiated by the Carter Administration, was stepped up by Casey soon after President Reagan's election. The new director wasted no time in ordering his station chiefs in Europe to look for Afghan exiles who might make good recruits. The CIA men began by poring over lists of students and teachers, compiling dossiers on likely candidates and placing them under surveillance. Those who seemed thoroughly reliable and unquestionably pro-mujahedin received casual invitations to lunch from a visiting American professor, or a priest, perhaps, or even a Saudi businessman. All were undercover CIA agents. While the CIA was recruiting some 50 such Afghans in Europe, it was also, with help from the FBI, gathering a similar group in the U.S. Though most of the recruits were students, one was a Manhattan taxi driver, another a millworker from Ohio, a third a judo instructor from the Southwest.

For nine months, the 100 Afghans underwent training at CIA schools around the U.S., where they learned about shipping, running travel agencies and sending large containers overseas. At last, in the spring of 1982, Casey sent his fresh graduates into the field, armed with code names, passports and generous subsidies.

Some 30 Afghan agents took up positions in Saudi Arabia, working for small companies that handled the shipment of cargo to Asia. There they were put in charge of sending out electronic equipment, sewing machines and fertilizers, as well as religious materials going to far-flung Muslims in Malaysia, Indonesia and, of course, Pakistan. To these regular shipments, the Afghans would sometimes add a few cases of arms, specially coded for quick detection by their colleagues. "We began modestly, because we were new to the game," one recruit says. "But as we got the hang of it, we were gradually able to increase the volume."

In 1990 the CIA's secret relationship with Massoud soured because of a dispute over a $500,000 payment. Gary Schroen, a CIA officer then working from Islamabad, Pakistan, had delivered the cash to Massoud's brother in exchange for assurances that Massoud would attack Afghan communist forces along a key artery, the Salang Highway. But Massoud's forces never moved, so far as the CIA could tell. Schroen and other officers believed they had been ripped off for half a million dollars.

The Washington Post, February 23, 2004

Meanwhile, the majority of the Afghan recruits went to Pakistan, where the CIA has for three decades run a topnotch network of agents and safe houses. "The CIA archives on Pakistan are perhaps the best in the world," a Western diplomat notes. "When the CIA pipeline first moved in, there wasn't a path into or out of Afghanistan that they didn't have mapped down to every physical detail." Better yet, nearly half of the almost 5,000 ships that unloaded goods in the Pakistani port of Karachi last year were carrying cargo from the Persian Gulf. A special arrangement allows vessels transporting food or medicine for Afghan refugees in Pakistan to be unloaded quickly and waved onto waiting trucks without going through normal customs procedures. The Afghans probably make use of this system to send along their arms.

The transportation of the land mines was a textbook example of the pipeline in operation. "It was a test," said an Afghan agent. "It made us feel that we were helping our brothers inside

Afghanistan fight the Russians." As soon as Massoud requested the mines, U.S. Army ordnance depots in the U.S. and West Germany collected the matériel, erased all the U.S. markings, then sent it to a CIA installation near Stuttgart. There the mines were wrapped in special shock-absorbent material and packed in lightweight, waterproof, steel shipping boxes. The crates were stuffed with telephone wires and batteries; their contents were described as telephone equipment for a religious organization.

Next the shipment was loaded onto a cargo plane, which a CIA crew flew to a secret landing strip in the Persian Gulf sultanate of Oman.

From there the mines were trans ported by ship to Pakistan's Makran coast. The CIA Afghans met the arms there and drove them to a rendezvous with the mujahedin in a desolate area near the Afghan border. The guerrillas took the arms away in a Soviet-made truck; when that vehicle broke down, they switched to camels. Upon arrival at the outskirts of Kabul, the mujahedin opened the boxes and carefully packed each mine in a mixture of camel dung, mud and straw—the mate rials that local peasants use to build walls. Finally, more than two weeks later, ponies piled high with the booty arrived at Massoud's base in the Panjshir Valley. Says a senior Western diplomat in the region: "Considering that we are living in the age of computers and the Concorde, the means of getting help to the mujahedin are extremely primitive.

A series of clandestine CIA teams carrying electronic intercept equipment and relatively small amounts of cash -- up to $250,000 per visit -- began to visit Massoud in the Panjshir Valley. The first formal group, code-named NALT-1, flew on one of Massoud's helicopters from Dushanbe to the Panjshir Valley late in 1997.

The Washington Post, February 23, 2004

Airdrops are possible in rare circumstances, but the Soviets have radar and fast interceptors."

The CIA has also taken care to set up swift and secure communication links with and among the rebels. Upon receiving intelligence, intermediaries in Oman and Saudi Arabia relay messages east ward to Afghan agents in Pakistan and westward to CIA headquarters in Langley, Va. Two years ago, the six major guerrilla group within Afghanistan had to communicate by messenger; during the latest Soviet assault, Massoud was able to use radios to call for assistance from two other rebel bands.

The pipeline is probably working at close to its capacity, and the CIA is determined not to upset its delicate sys tem. For that reason, the agency has, in recent months, refused to increase the quality or quantity of U.S. aid to the Afghan rebels. Last month, however, the House of Representatives passed a bill that would make Pakistan one of five countries where more than six military advisers may be stationed.

Sums up an Afghan agent: "Soviet at tempts to cut the pipeline have created some frustration and disappointment. But the struggle inside Afghanistan continues to survive and, in some important ways, the pipeline continues to grow."








Latest from Afghanistan: Download our news updates through RSS readers

RAWA News | News Archive



Latest from Afghanistan: Download our news updates through RSS readers

RAWA News | News Archive







[RAWA Homepage] [More reports from Afghanistan] [RAWA Photo Gallery]
http://www.rawa.org